Ik voel me vaag
De tijd vliegt voorbij, voor mij voelt het traag
De voornaamste staat waarin ik verkeer
is een staat waarin ik totaal dissocieer
als ik iets heftigs goed probeer te verwerken
Het zijn vergeefse pogingen, elke keer weer
Ben een ware kampioen in alles onderdrukken,
na een tijdje willen dat soort fratsen ook niet meer lukken
Alles laten bezinken is voor mij zoiets als dweilen met de kraan open;
ben zo overspoeld door emoties, er valt dan niet meer te lopen
Ik zwom altijd naar de oppervlakte, wat mij de hoognodige zuurstof bood,
mensen zeggen dat ik levend meer waard ben dan dood
Ik voorzie de dag dat niets in mij dat nog gelooft
Met mijn laatste beetje hoop trappel ik naar het licht,
tot de duisternis van de bodem mij meesleurt, uitdooft
en een punt zet op het eind van mijn laatste gedicht