Blackbird Blackbird Blackberry is een verrukkelijk mini-epos over een vrouw van 48 die eindelijk haar seksualiteit ontdekt.
Blackbird Blackbird Blackberry is een bedrieglijk simpele film over een dorpsgemeenschap in Georgië, waarin de worsteling van een vrouw om haar zelfstandigheid te behouden centraal staat. Elena Naveriani refereert met haar originele filmstijl aan de grote Georgische filmtraditie. De statische beelden, bijna tableaus en grote aandacht voor details, herinneren aan het werk van haar legendarische landgenoot Serjei Paradjanov (de kleur van de granaatappels,1969). In al zijn eenvoud is de film doorleefd en doorvoeld. Toch is er ook een aardse directheid, het woord authenticiteit mag intussen verboden zijn, hier is het op zijn plaats. De dorpsbewoners voelen écht aan, alsof ze zichzelf spelen.
Etero (Eka Chavleishvili) is een alleenstaande vrouw van 48 die in een klein Georgisch dorpje woont. Ze is een struise vrouw, sober in aardse tonen gekleed. Etero kijkt met een stuurse blik de wereld in, maar als het over de plaatselijke natuur gaat lichten haar ogen op, ze geniet van vogels en de bramen. Als een dichteres ondergaat ze die schoonheid. De vrouw leeft in een spartaans ingericht huis en runt een kleine drogisterij. Ze schijnt volstrekt gelukkig te zijn, is wel introvert en afstandelijk. Haar vriendinnen maken zich tijdens bijeenkomsten met veel taart vrolijk over Etero’s figuur, de afwezigheid van mannen in Etero’s leven is hilarisch. De arme vrouw weet niet eens wat Viagra is. Op dit moment in de film heeft ze een geheime affaire met een oudere man en heeft ze op 48-jarige leeftijd haar maagdelijkheid verloren. Na een bijna-dood ervaring bij de val in een ravijn, was het haar moment om verliefd te worden. Waar de schoonheid van haar vriendinnen verkruimelt, komt Etero eindelijk tot bloei.
Niet toevallig is de braam de laatste bes die rijp wordt, dat is welhaast een metafoor voor Etero. De overweldigende natuur (zonder windmolens!) met bergen en bossen maakt de film episch. Zo kan Etero soms aan de benauwdheid en sociale controle van het dorp ontsnappen. Ook mooi is hoe de dorpsgemeenschap wordt neergezet in de film. In het westen raken we razendsnel het gevoel van gemeenschap, van samen zijn kwijt. Het heeft te maken met de vernietiging van eeuwenoude normen en waarden. Gemeenschapszin is een begrip waar onze machthebbers bang voor zijn, mensen moeten tegen elkaar opgezet worden. Sociale controle kan verstikkend zijn in een dorp, de saamhorigheid is echter belangrijk. Dat een vrouw als Etero met haar dwarse onafhankelijkheid een voorbeeldfunctie heeft, is mooi meegenomen.
Eka Chavleishvili is onweerstaanbaar charismatisch in de hoofdrol, terwijl ze een stekelig personage speelt. We kunnen in de talloze close-ups van haar gezicht de verstopte emoties aflezen. Hier wordt weer eens bewezen dat het menselijk gezicht het grootste instrument is ten dienste van de filmmaker. Het favoriete gebak van Etero is gigantisch van formaat, iets met filodeeg, het neefje van baklava. Hongerig makend.
Blackbird Blackbird Blackberry (Vedette) nu in de bioscopen.