De Britse actrice Daisy Ridley leek na drie Star War films (2017-2019) verdwenen te zijn. Maar ziedaar, ze is terug met de prachtige kleine film Sometimes I Think About Dying. Het is een komedie met een droefgeestige ondertoon.
Door Ulrik van Tongeren
Gek, soms zie je een film waardoor je net iets anders naar de werkelijkheid gaat kijken. Filmmakers presenteren graag een voorgeschreven werkelijkheid, films zijn tenslotte fantasie? Dat dan weinig te maken heeft met de menselijke realiteit. Eenzaamheid, depressie en de sleur van het dagelijks leven zijn geen sexy onderwerpen voor een film, maar zijn belangrijke onderwerpen.
Ridley speelt Fran, een introverte, fragiele jonge vrouw van in de dertig. Ze werkt op een kantoor en probeert zoveel mogelijk te ontsnappen aan het dagelijkse geklets van haar collega’s. De ongemakkelijkheid in het dagelijks contact wordt hier briljant verbeeld. Ze ontwijkt oogcontact, zegt bijna niets, leeft alleen en heeft als favoriete voedsel cottage cheese. Er is geen film te bedenken die zo treffend die naargeestigheid van het kantoorleven weet te vangen. Maar ook de saamhorigheid van kantoorwerkers sijpelt door. Fran vlucht in haar eigen fantasiewereld, ze ligt dan op een strand of in een bos te filosoferen over het definitieve einde, de dood. Dat is minder macaber dan de filmtitel doet vermoeden.
Hoop doet leven. Robert (David Merheje) dient zich aan als nieuwe werknemer op Fran’s kantoor, de kolderieke man weet haar zowaar een beetje te ontdooien. Maar angst of onzekerheid houden hem op een afstand. Het is een genot om de stille Fran contact met iemand te zien maken. Het eerste deel van de film is tamelijk hypnotiserend, met Fran die de wereld om haar heen observeert, met op de achtergrond het geruis van de collega’s. Daisy Ridley maakt de film met haar fijn gekalibreerde, ingehouden spel. Grote acteurs gebruiken hun gezicht als een leeg canvas. Ook Ridley toont geen emotie en is daarom des te spannender om naar te kijken. De camera kijkt vaak neer op Fran, haar breekbaarheid is dan aangrijpend.
Sometimes I Think About Dying is een stille film, die de alledaagsheid van het menselijk bestaan stiekem omarmt. Minimalistisch is de film van regisseuse Rachel Lambert vormgegeven, de droommomenten van Fran zijn echter bombastisch mooi. Het havenplaatsje Astoria in Oregon, waar de film werd opgenomen, is mysterieus, omdat de wilde natuur en de hoge gebouwen aan elkaar lijken te grenzen. De film zit vol fijne details, zoals het ritueel van samen taart eten op het kantoor. Er is een ijzersterke bijrol van Marcia DeBonis als Carol, een collega van Fran die met pensioen gaat. Laat in de film komen we haar tegen in een scene met een enorme punch. Wat een slotakkoord van deze prachtige film.
Sometimes I Think About Dying (Imagine Film Distributie) nu in de bioscopen.