The Room Next Door is een ingetogen meditatie over de dood, gespeeld door twee grote actrices.
Door Ulrik van Tongeren
Pedro Almodóvar is het meest bekend door zijn uitzinnige films, met kleurrijke personages die worstelen met de liefde en passie. Zijn filmstijl kenmerkt zich door een opvallend kleurenpalet, met de kleur van de liefde: rood, als bedwelmend overheersend. Zijn films uit de jaren tachtig waren satirisch, bijna als strips die tot leven waren gewekt. Gaandeweg vond er een verdieping plaats, maar er was altijd de emotie en het melodrama. Nu Almodóvar 75 jaar is, is het het thema van de dood bijna stilletjes in zijn werk doorgedrongen. Misschien is dat een platte observatie, maar als je een bepaalde leeftijd bereikt hebt, ga je aan het einde denken. Hoofdpersoon Martha, gespeeld door Tilda Swinton, ze is oorlogscorrespondent, heeft terminale kanker, is bezig zich voor te bereiden op het definitieve einde.
Toevallig ontmoet ze Ingrid (Julianne Moore, succesvol schijfster) in New York, terwijl ze een chemokuur ondergaat in een ziekenhuis. Ze waren elkaar uit het oog verloren. En laat nu juist Ingrid Martha gaan begeleiden naar het einde. Illegale euthanasie pillen zijn een soort Mc Guffin in de film, maar niet zoals Hitchcock het gebruikte. Martha wil dat ze gevonden wordt door een bekende als ze overleden is. Beide vrouwen verhuizen naar een optrekje in Woodstock. De discussies van Martha en Ingrid over de dood zijn mooi en humanistisch. Maar de politieke component, van het recht op sterven wordt niet aangeraakt. Het blijft een beetje vlak. Je gaat zelfs verlangen naar wat melodrama, datgene waar Almodóvar zo goed in is. Het enige verrassende is dat de vrouwen geen lesbische relatie hebben.
Alhoewel de film opgenomen is in, en rondom Madrid, maar wel moet doorgaan voor de Verenigde Staten, lijkt het zich af te spelen in een niemandsland. En omdat het Engels gesproken is, wordt dat gevoel alleen maar versterkt. De regisseur maakte wel twee korte films in het Engels. Almodóvar heeft zijn kleurenpalet terughoudend en geraffineerd ingezet, de kostumering en decors zijn uiteraard subliem. Dit is een mooie film over doodgaan, maar het komt enigszins schematisch over. Moore en Swinton geven de film hart, de film zou geprofiteerd hebben van wat galgenhumor. Of zelfs wat conflict tussen beide vrouwen zou het spannender gemaakt hebben. De Almodóvar fan zal The Room Next Door ietwat beteuterd ondergaan. Maar de oude meester heeft ons zoveel meesterwerken gegeven.
The Room Next Door (Cinéart) nu in de bioscopen.