Babygirl is een verfrissende en amusante erotische thriller van Halina Reijn.
Door Ulrik van Tongeren
De Nederlandse actrice Halina Reijn toog naar Hollywood om films te regisseren. Na
haar Nederlandse regiedebuut Instinct (2019) maakte ze de Engelstalige Bodies Bodies
Bodies (2022) en Babyglrl (2024). Van het enigszins zwaarwichtige gevangenisdrama
Instinct naar het speelse, sprankelende Babygirl is een reuzensprong, ze schreef de film
ook nog. En wordt op 48-jarige leeftijd een veelbelovend talent genoemd. Ze schrijdt op
rode lopers tussen befaamde collega’s. Halina heeft het gemaakt.
De Australische actrice Nicole Kidman speelt de hoofdrol, de magie van de film valt
grotendeels toe te schrijven aan haar formidabele acteerwerk. Kidman speelt de ijzige
CEO Romy die gelukkig getrouwd is met haar man, theaterregisseur, gespeeld door
Antonio Banderas en haar twee dochters. Ze heeft nooit een orgasme heeft beleefd met
haar echtgenoot. Toevalligerwijs stuit ze op de stagiaire Samuel (Harris Dickinson) die
werkt op haar Robotics fabriek. Ze vallen voor elkaar, waarbij een gecompliceerd spel
van dominantie en onderwerping wordt gespeeld. Aangenaam verrassend is dat het
verhaal ambigu blijft; de seksuele ontwaking van Romy is niet simpel, en er staat wel
degelijk wat op het spel.
Reijn zet ook humor in, hondenkoekjes en een glas melk krijgen hier bijna een
Hitchcockiaanse lading. En de scene waarin Romy op haar knieën moet op een nogal
morsig hoteltapijt is hilarisch. Het is misschien overdreven om Babygirl een sm-drama te
noemen, ondanks de expliciete seks die getoond wordt, is het meer suggestief. Kidman
en Dickinson hebben aangename chemie, met een zekere onvoorspelbaarheid.
De film doet denken aan de erotische thrillers, eind jaren tachtig, begin jaren negentig,
met Michael Douglas, films als Fatal Attraction en Basic Instinct. We snakken naar dit
soort films, dat brave gedoe is toch saai.
Kidman is een actrice die altijd hypnotiserend is, wat ze ook speelt. In Babygirl is ze
klassiek kil, terwijl ze ook Virgina Woolf in The Hours speelde. Maar hier moet ze tevens
kwetsbaar en breekbaar zijn, ondanks haar meedogenloosheid met deze directeurs
baan. Het geeft enige voldoening wanneer een assistent van haar klaagt over de wijze
waarop ze met mensen omgaat. Vrouwen in machtige posities zouden toch beter
moeten zijn? Die opmerking roept de foto met Angela Merkel, Ursula von der Leyen, en
Christine Lagarde in het geheugen op, dat zijn niet bepaald humane leiders. Kidman
neemt rollen die andere actrices niet durven, of niet aankunnen. Pikant hierbij is dat ze
zo in haar rol opgaat, alsof ze zichzelf speelt. Daar hebben we het eigenlijk nooit over bij
acteurs; de mens achter de rol. Hoeveel van zichzelf legt een acteur in zijn of haar rol?
De genialiteit van Kidman is dat dergelijke vragen naar boven komen.
Babygirl (Cineart) nu in de bioscopen