Parthenope is nogmaals een film over schoonheid en jeugd van de Italiaanse regisseur Paolo Sorrentino.

In deze film volgen we de levensloop van de Napolitaanse Parthenope van jong meisje tot oude vrouw. Regisseur Sorrentino heeft blijkbaar een obsessie met jeugd. Hij maakte al de film Youth, waarin trouwens oudere acteurs spelen. Een bloedstollend mooie vrouw verstoort de dagelijkse realiteit, dat wordt beeldend getoond in de film. Onder de begintitels van Parthenope zien we dergelijke vrouwen, in vertraagde beelden, door Napels bewegen. Napels is de geboortestad van Sorrentino, na The Hand of God (2021) alweer een ode aan deze schilderachtige stad. De handeling van de film speelt voor een belangrijk deel af rond de magnetiserende zee.

Dat geeft veel mogelijkheden tot het tonen van naakt. Daarom kunnen we ons vergapen aan Parthenope, gespeeld door Celeste Dalla Porta. Het personage is behoorlijk ontoegankelijk en afstandelijk, alsof we ons niet emotioneel mogen investeren in haar. Dat er zich een een incestueuze relatie tussen Parthenope en haar twee oudere broers afspeelt helpt niet. De jonge vrouw heeft tevens een loopbaan als antropologe op het oog. Een carrière als actrice wordt haar afgeraden door een acteercoach. Parthenope is een mythische figuur, een sirene en halfgodin. Er zitten vele mythische lagen in de film, zonder dat er diepte is. 

Nou klinkt dit niet meeslepend. Desondanks valt er wat te genieten: prachtige en onvergetelijke beelden van Napels, en de spectaculaire kostumering van actrice Dalla Porta, vooral. Er is een hilarisch optreden van Gary Oldman als de alcoholische schrijver John Cheever. Totdat hij zomaar uit de film verdwijnt, zijn sarcasme wordt node gemist. We missen zeker Tony Servillo, die in vele films van Sorrentino acteerde. De film is interessant als bijna parodie van het werk van de regisseur. La Grande Bellezza uit 2013, zijn ode aan Rome, is een tamelijk imposant en meeslepend werk. Deze nieuwe Sorrentino film lijkt op een ersatz Fellini. Vol pracht, praal en en uiteindelijk leeg spektakel. Fellini was echter een briljant schrijver van scenario’s.

Barok en aards waren de films van Fellini. Gelukkig duikt Sorrentino eventjes voor een moment in de krochten van Napels, dat zijn de nauwe straten waar het échte leven van de stad is. Parthenope vliegt in het laatste deel spectaculair uit de bocht, met een opeenstapeling van te bizarre scenes. Toch respect voor Sorrentino die geen maat wist te houden. Dat moet je maar durven.  

Parthenope (Cinéart) nu in de bioscopen