September Says is een inspirerende mengeling van horror en zwarte komedie.
Door Ulrik van Tongeren
De Frans-Griekse actrice Ariane Labed toog naar Engeland om haar regiedebuut te maken. Zo te zien zit ze in de golf van absurdistische Griekse cinema van de afgelopen jaren, waar Jorgos Lanthimos (Poor Things) de vaandeldrager van is. Toevallig is Labed echtgenote van Lanthimos en speelde in twee van zijn films. Als actrice had ze een opmerkelijk debuut met Attenberg (2010), vele films volgden daarna. Het was een wegbereider voor haar opmerkelijke debuut als regisseuse. Hier is een hartverscheurende en fragiele film over twee zusjes die in hun eigen universum verkeren.
Dit is een familiedrama over moeder Sheela (Rakee Thakrar) en haar twee adolescente dochters: September (Pascale Kann) en July (Mia Tharia). De film opent met de moeder die haar dochters fotografeert als het zusters koppel in The Shining van Stanley Kubrick. Later zien we de foto terug op een tentoonstelling van de moeder. Luguber dat fotograferen van haar eigen dochters. Er volgt een tijdssprong van 10 jaar. De zusjes zijn geen tweeling, maar toch nauw verbonden. Altijd samen, ook op de middelbare school waar ze voortdurend gepest worden. Dat is het eeuwige lot van buitenbeentjes.
September Says viert de triomf van het anders zijn, en laat tevens de tragiek ervan zien. September is de robuuste en de charismatische . van de twee, ze beschermt de onzekere July. De excentriciteit van de kinderen wordt niet te zwaar aangezet. Kattenkwaad uithalen is wel een dagtaak voor de meiden, Maar de opdrachten die September aan haar zusje geeft worden gaandeweg bloedstollender. Er moet iets verschrikkelijks gaan gebeuren. Die spanning werkt zo goed omdat de verteltrant tamelijk nuchter is, de vertolkingen van de acteurs zijn bijna minimalistisch, en toch ijzersterk.
Het is geen psychologie van de koude grond die hier gepraktiseerd wordt. De familietrauma’s worden subtiel gesuggereerd. Moeder Sheela houdt van haar dochters weet echter geen grip op ze te krijgen. Eerste deel van de film speelt thuis in Engeland, wanneer het gezin naar een vakantiehuis op het Ierse platteland gaat wordt de film bizar en surrealistisch. De grote draai van het verhaal is aanstaande. Stel je eens voor dat de zusjes uit een gekkenhuis ontsnapt zouden zijn; dat zou een traditionele horrorfilm opgeleverd hebben. Hier is het de horror van het alledaagse die beklemmend is.
September Says (Cherry Pickers) vanaf 27 maart in de bioscopen.
.
