The Last Showgirl is een artistieke mijmering over teloorgang met een magnifieke Pamela Anderson in de hoofdrol.
Door Ulrik van Tongeren
De film speelt zich af aan de afbladerende, ranzige rand van Las Vegas. De woestijn lonkt. Danseressen (showgirls) dansen hun laatste shows in de bijna gestopte Le Razzle Dazzle, een ouderwetse revue show, die betere tijden heeft gekend. Focus van The Last Showgirl is op Shelly (Pamela Anderson) ze is in de vijftig, maar houdt zich nog kranig tussen het jonge spul, als een soort moeder fungeert ze voor de meiden. Grootste deel van de film speelt zich in de kleedkamers van de show af. Er is niet zozeer een plot, als een verzameling momenten. Gia Coppola (kleindochter van Francis) heeft haar mijmering over verval op een artistieke wijze verbeeld met technieken als lens flare (schitteringen aan de hoeken van het beeld).
Model, actrice en icoon Pamela Anderson in de hoofdrol is een geniale vondst van de filmmakers. Wie kent haar niet uit de tv-serie Baywatch, en haar huwelijksschandalen. Toen ze op de rode loper verscheen in verband met haar nieuwe film The Last Showgirl deed ze dat zonder make-up, dat is welhaast revolutionair te noemen. Men zou geneigd zijn om te denken dat ze in de film zichzelf speelt, nee hoor; ze speelt een rol. Coppola viel voor de glinstering en naakte decadentie van Vegas, maar vooral voor de karakteracteurs die ze selecteerde. Het acteertalent van Pamela Anderson is onverwacht overweldigend. Pamela speelt een kwetsbare vrouw die niet weet hoe ze haar leven moet opstarten. Angst voor ouder worden speelt mee. Dat doet de actrice zonder jankerig te zijn, ondanks haar hoge stemmetje, waarin lichte paniek doorschijnt.
Toch is het geen loodzwaar drama geworden. Bij een auditie voor een nieuwe baan, zegt Shelly dat ze 36 is, nee 42 zegt ze, om daarna trots 57 te zeggen, wat haar werkelijke leeftijd is. Het mooie van de film is dat er geen moralistische zelf realisatie, oftewel zelf-hulp moraal in zit. Het moralisme en gedram van de hedendaagse cultuur is niet te verstouwen. Films gaan niet meer over menselijke gevoelens, en de strijd om het bestaan. Daarom is Shelly gespeeld door Anderson zo’n aansprekend personage geworden. Haar schoonheid van binnen en buiten, doet ons bijna wenen. Verval hoe mooi je ook bent, is onvermijdelijk, dat is het leven en de nieuwe schoonheid. Coppola opent met haar bedrieglijk kleine film, die hypnotiseert, nieuwe gedachten en vergezichten.
The Last Showgirl (September Film) nu in de bioscopen.