Warfare is een uiterst realistische weergave van een oorlogssituatie.
Door Ulrik van Tongeren
De vorige film van de Britse regisseur Alex Garland Civil War had als adviseur Ray Mendoza. Samen maakten ze daarna Warfare, een van de meest intense oorlogsfilms ooit. De film wordt verteld in zogenaamde ‘real time’ dat betekent in reële tijd. Irak circa 2006 is het uitgangspunt. Een stel soldaten moet zich terugtrekken in een huis, en daarbij een Irakees gezin gijzelen. Alles wat er gebeurt in de film is gebaseerd op ervaringen van de oorlogsveteranen. De gebeurtenissen die herbeleefd worden, staan ver af van de traditionele Hollywood vertelstructuur. De film is gebouwd op herinneringen van de soldaten, niet elk woord of detail zal kloppen.
‘Oorlog’ is hel’ was een kreet van Samuel Fuller, een eminent regisseur van low-budget oorlogsfilms. Dat waren nog echte traditionele oorlogsfilms, maar veel rauwer dan de norm was. Warfare is realistischer, heldhaftigheid is ver weg, de vorm is minimalistisch. Garland refereert aan Dogma 95, een Deense filmbeweging die hetzelfde realisme nastreefde. Hun strengheid over realisme wordt bijna letterlijk gekopieerd in Warfare. De herinneringen van deze Navy-Seal soldaten zijn zelfs zo realistisch vertaald, waarbij het ogenschijnlijk saaie begin van de film met de wachtende soldate, geen direct suspense opwekt.
Als dan eindelijk het vuurgevecht begint, en het huis van alle kanten beschoten wordt, dat dan extra hard aankomt. De oorverdovende knal met een IED explosief, een geïmproviseerde bom, zet alles in een wolk van groene rook. Het is een hypnotiserend moment. Daarna tonen Garland en Mendoza de verschrikkelijke details, zoals de benen van een soldaat die in brand staan. En de darmen die uit een soldatenlichaam puilen. De zinloze destructie van het bloedbad is inderdaad hels. Garland werd bij Civil War ervan beticht dat zijn film geen politiek standpunt innam, datzelfde zal gezegd gaan worden over Warfare. Het is juist het punt van Garland, dat oorlog niet herleid kan worden tot simpel kwaad en goed. De film gaat over de harde realiteit van oorlog, niet over het geopolitieke spel tussen naties.
Garland brengt graag poëtische momenten in zijn werk. Hier zijn het de afgeschoten ledenmaten die op straat liggen na te roken, en meerdere keren getoond worden, die een bijna dichterlijk effect hebben. De saamhorigheid tussen de soldaten is briljant getroffen, en dat met een groepje aankomende acteurs, die hun rollen nauw gemodelleerd hebben op de soldaten die in de oorlogssituatie verkeerden. De beelden van deze oorlogsveteranen vandaag, aan het slot doen, zeker een aanval op de traanklieren. Eliot de zwaarst gewonde soldaat in de film zit in een rolstoel. Maar leeft nog.
Warfare (The Searchers) nu in de bioscopen.