Drie dagen vis is een beklijvende tragikomedie die bekoort door de lichte toon.

Door Ulrik van Tongeren

Peter Hoogendoorn debuteerde tien jaar geleden met Tussen 10 en 2. Hij had al die jaren nodig om een volgende film te maken. Drie dagen vis is het resultaat. Beide films zijn kleine persoonlijke drama’s, waarbij de regisseur uit zijn eigen leven put als inspiratiebron. Deze film is een tragikomedie opgenomen in Rotterdam, en in artistiekerig zwart-wit. In Rotterdam op IFFR, en op andere internationale filmfestivals, viel het publiek als een blok voor Drie dagen vis. Het is dan ook een publieksvriendelijke film, met aan de randen scherpe kantjes, en het is gelardeerd met laconieke humor. 

Het is een verhaal over vader en zoon die elkaar jaarlijks zien. De gepensioneerde Gerrie (Ton Kars) moet overkomen uit de Portugese  Algarve voor het jaarlijkse longonderzoek. Zoon Dick (Guido Pollemans) is zoekende, heeft een psychisch probleem. Beide mannen zijn binnenvetters, dat leidt niet tot soepele communicatie. Dick hunkert naar een erkenning van zijn vader. Gerrie logeert bij zijn Kaapverdische schoondochter, dat deel van de film is zeg maar schetsmatig. Het toont wel de diversiteit in de Maasstad. Bovendien heeft Dick een vriendin met Vlaamse tongval. Geraffineerd navigeert Hoogendoorn voortdurend naar de vader-zoon verhouding, de rest is bijzaak. Alhoewel Rotterdam is nooit bijzaak, het Rotterdamse stadsgevoel is mooi getroffen. De meeste Nederlandse films hebben geen identiteit, kunnen overal spelen. 

Een ander aspect wat Drie dagen vis naar een hoger niveau tilt is het gebruik van stilte tussen de twee mannen. Elk woord telt, hopende dat Gerrie en Dick nader tot elkaar komen, dat de sluizen open gaan of zoiets. Er zit spanning in de verhouding tussen beiden, dat had tot larmoyant drama kunnen leiden, de opvallend lichte toon verhinderd dat. Terwijl het hier gaat om twee breekbare mensen. Droogkomische humor kan je aan de formidabele Tom Kars in zijn vader rol overlaten, de melancholisch laag daaronder belicht hij subtiel. Misschien zien vader en zoon elkaar niet meer, want de voortzetting van Gerrie’s medische behandeling kan in Portugal plaatsvinden. Een mooi detail wat droefheid geeft. De eindigheid van Gerrie die richting zeventig jaar gaat hangt in de lucht. Zodoende huilen we bijna om deze mooie tragikomedie. 

Drie dagen vis (Paradiso Film) nu in de bioscopen.