L’amour ouf is een vlijmende combinatie tussen gangsterdrama en musical.

Door Ulrik van Tongeren

De Franse regisseur Gilles Lellouch is een ambitieus regisseur die met zijn tweede film een visitekaartje heeft afgegeven. Met zijn mix van genre’s roept hij verbazing op. Meerdere decennia bestrijkt het verhaal, gesitueerd in een fabrieksplaatsje in Noord-Frankrijk. Muziek speelt een belangrijk rol, hits uit de jaren tachtig en negentig bepalen de sfeer. Lellouch heeft het liefdesverhaal van Romeo en Juliet nieuw leven ingeblazen. Flarden van West Side Story krijgen we door de amour fou tussen een slechte jongen en een goed meisje (die zelf opstandige tendenzen heeft). Liefde maakt je krankzinnig. Dan ga je gekke dingen doen.

De film valt in twee delen uiteen: het opbloeien van de liefde tussen Jackie (Mallory Wanecque) en Clotaire (Francois Civil). Dat word idyllisch in beeld gebracht. En dan is er het gangsterverhaal, Clotaire (François Civil) is een vechtersbaas wiens criminele loopbaan vast staat. Hij beland in de cel voor een misdaad waar hij niet schuldig aan was. 12 jaar later wordt hij vrij gelaten en leert dat Jackie getrouwd is. Clotaire schreef in de gevangenis een lijst van 457 woorden over zijn vriendin. Zinloos dus. Wie de Franse actrice Adele Exarchopoulos gezien heeft, weet dat ze meer dan een actrice is, ze is een natuurkracht; een aardbeving, een oorkaan. Wie valt daar niet voor?

Dan is er ook nog een gangstermelodrama, wat enigszins plichtmatig overkomt, Clotaire heeft nog een lijstje af te werken, wraak op wraak. Het geweld is spectaculair en meer suggestief dan openlijk bloederig. Het samenvoegen van al die genres heeft niet een evenwichtig geheel opgeleverd. Maar de film is met enorme flair gemaakt, heeft een zeldzame punch, de bijna drie uur vliegt om. De bijrollen zijn niet goed uitgewerkt, dat komt omdat het liefdespaar Jackie en Clotaire centraal staat. Opmerkelijk dat beiden een groot deel van de film niet in elkaars buurt komen. Dat doet de toeschouwer smachten naar het moment dat ze weer samen in beeld zijn, om de kijker hun vulkanische liefderelatie mee te beleven. Lellouch is niet super origineel, maar heeft nu al het vakmanschap om gedegen werk af te leveren, ergens tussen mainstream en arthouse in. 

L’amour ouf (Cinéart) nu in de bioscopen.