muziek maakte in mij los dat ik wilde schrijven over hoe tulpen in het veld mij gezamenlijk riepen…

              bloembladen openen zich als vlinders die voor het eerst hun weg naar vrijheid vliegen kleuren spatten uiteen van felrood rijp oranje tot helder…

            er is liefde in mijn leven liefde voor het leven liefde te geven het wist ruis en oneffenheden er zijn geen wensen er is…

                          kale bomen met hun broos uitziende langwerpige takjes staan in de vrieskou de winter duurt mist hangt…

                          verscholen vanuit het duister staar ik met ogen samengeknepen tot spleetjes naar het licht van buiten zie…

          ik zag de bloemen gisteren aan al keken ze mij zorgeloos toe niet in zomerse bloei maar in winterse bescheidenheid ze konden mij niet verbergen…

                          ik voel me klein, fragiel, naakt ik lig op een schapenvacht gedurende de stilte in de maanverlichte…

              zij zit op haar paard haar bovenlichaam helt naar voren de spanning op de teugels neemt af glijden beheerst door haar ranke vingers…

                        ik droom van het bos de zon schijnt door openingen van gespreide armen van bomen waarvan de bladeren…

                          eindelijk bracht je me naar het strand een blauwe lucht, koel en winderig waar de wangen van…

        jij bent mij dierbaar jij bent mij lief ik hou van jou grote zwarte Fries ik heb je gereden je hoeven dreunend door het zand staand…

  ‘Het is goed dat er zoiets als angst bestaat. Er is dan nog maar zo weinig voor nodig om je plotseling opgewekt te voelen!’ (Anton Tsjechov)   het orgel…