Kid

Kid

 Onlangs ging de 42ste editie van International Film Festival Rotterdam (IFFR) van start. Filmredacteur Ulrik van Tongeren zeeft als vanouds de krenten uit de pap. In zijn eerste bijdrage belicht hij de films Kid en Reality.

De Vlaamse regisseuse Fien Troch (1978) heeft met Kid, handelend over een gezin in crisis, een film gemaakt die werkelijk pijn doet. Kid speelt zich af op het Kempense boerenland tussen de varkensstallen, waar een alleenstaande moeder met haar twee zoontjes woont en die diep in de schulden zit. Ze overweegt zelfmoord te plegen. Er gebeuren allemaal vreselijke dingen, maar ze worden terloops getoond, op een wijze zoals de kinderen het ervaren.

De twee piepjonge hoofdrolspelers Maarten Meeuwsen (Billy) en Bent Simons (Kid) spelen hun rol fantastisch. Hun vaak spraakloze reacties op de brute en lompe wereld der volwassenen is aangrijpend om te zien. Kid is een uitgebeende minimalistische film die de kijker zelfs doet huiveren. Met statische shots wordt een kale en lege werkelijkheid getoond die als een dolkstoot aankomt.

Volgens Troch is de film doelbewust lelijk, de enige dichterlijke momenten zijn wanneer het verhaal zich naar een idyllisch bos verplaatst. Dat bos is de enige plek waar Kid en zijn moeder zich voor een moment kunnen los kunnen scheuren van de wrede realiteit. Kid beoogt het tegenovergestelde van een doorsnee speelfilm. Het is bepaald geen aangename verpozing of optimistische wensdroom, het toont meesterlijk de alledaagse bruutheid en hoe kinderen daar onder gebukt gaan.

Reality
Reality

Matteo Garrone maakte in 2008 het pakkende en realistische anti-maffia epos Gomorra. Nu is hij terug op het IFFR met Reality, eveneens een film met epische ambities. De film begint, met een vanuit een helikopter gefilmde bruiloftsparade met gouden koets, pracht en praal, als een groots spektakel. Het doet denken aan het werk van Federico Fellini. Garrone heeft de film trouwens volgestouwd met verwijzingen naar befaamde Italiaanse regisseurs uit het verleden.

Reality brengt ons een luchtige mediasatire over een vreemdsoortige familie in Napels die graag beroemd wil worden op tv. De Italiaanse tv is een en al reality, deze shows zijn op zich al satirisch genoeg. Het lijkt een beetje dubbelop om daar een satire over te maken. Wanneer visverkoper Luciano (Aniello Arena), een van de familieleden, wanhopige pogingen onderneemt om onderdeel uit te gaan maken van de Italiaanse Big Brother-variant, verandert de film in een tragikomisch melodrama.

Paranoïde als Luciano is, denkt hij gevolgd te worden door de makers van het programma. Hij bereidt zich voor op een roemvol bestaan, maar wanneer dat niet lukt belandt hij in een spiraal van krankzinnigheid. Garrone is een ambitieus regisseur die niet alleen geprobeerd heeft om een satire te maken over de grenzeloze zucht naar beroemdheid. Reality is tevens een metaforische beschouwing over de teloorgang van de Italiaanse samenleving.

Jammer dat het verhaal door een overvloed aan thema’s alle kanten opstuift en dat de meeste personages te dicht tegen een karikatuur aanhangen. Gezegd moet worden dat de slotscène, wanneer Luciano de opnamestudio in het Big Bother-bolwerk binnen weet te dringen, briljant zo niet geniaal weergegeven is. Daar laat de regisseur pas écht zijn klasse zien.

De acteur Arena zit een levenslange straf uit als voormalig huurmoordenaar. Af en toe mag hij de bajes verlaten om te acteren. Garrone houdt ervan om professionele acteurs en amateurs naast elkaar te gebruiken in zijn films, het geeft zijn werk een authentieke uitstraling. Arena, met zijn tragikomische mimiek, past naadloos in de grote Italiaanse komische traditie. Als geheel is Reality niet geslaagd, maar een aantal sublieme scènes en de aandacht voor detail tillen de film wel boven de middelmaat uit.

Ulrik van Tongeren

 

Door ravage

Abonneer
Laat het weten als er

*

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties